HOEKE - LEGACY | De erfenis van Rob Hoeke

Tekst: Jan Blaauw

Ik doe niet aan recensies op deze site. Die worden al vaak genoeg geschreven op internet en in diverse andere media. Het is tenslotte mijn eigen site dus… Dit is mijn verhaal over het album Hoeke – Legacy. Een album waarop stukken muziek zijn terecht gekomen van Rob Hoeke. Hoeke die in de jaren voor zijn overlijden achter zijn piano ging zitten en vervolgens allerlei ideëen voor nummers via zijn piano digitaal opnam voor… nou ja, we zien wel voor wanneer. In elk geval voor later en voor zijn kinderen…

Naam uit mijn jeugd

Rob Hoeke. Een naam die in mijn vroege jeugd wel voorbij kwam. Niet op platen, want mijn ouders luisterden niet naar boogie en blues, maar op posters en op podia. Dan speelde hij in mijn toenmalige woonplaats in een niet al te groot café tijdens een zogenaamd Jazz Festival. Ramvolle kroeg, condens langs de ramen en flarden swingende muziek. Die zich een weg naar buiten baanden, wanneer het zware fluwelen gordijn dat voor de ingang hing opzij werd geschoven, als er mensen in of uit de kroeg wilde lopen.

Harde swingende Boogie Woogie. Geen geouwehoer over het maximum aantal decibellen. Gewoon gáán. En tussen het condens door zag je dan vaag die hoofdband. De onafscheidelijke hoofdband die Rob bij zijn optredens altijd droeg. En dan ‘het’ verhaal over de vingers van zijn linkerhand. Het ongeluk. De ‘mening’ van velen? Mensen die vaak niet eens de moeite namen om zich eens echt te verdiepen in Rob zijn muziek, vonden dat meneer Hoeke met die beschadigde linkerhand toch niet meer in de buurt kwam van zijn prestaties van weleer.

Kennismaking

Ergens begin jaren negentig kreeg ik een telefoontje van, de inmiddels ook overleden, Jan Hupkens. De markante, sigaren vretende, ingenieur, groot liefhebber van Jazz, Blues én organisator vroeg of ik wilde optreden met Rob Hoeke. Rob zou zelf komen, zonder zijn band en of ik genegen was om een sessieband te formeren. Daar hoefde ik niet lang over na te denken.

De avond zelf arriveerde ik op tijd met mijn zanginstallatie. Rob was er al. Zat dwars op het podium achter zijn piano. Gezicht naar de muur, rug naar mij toe. Onverstoorbaar. Long drink glas met mix voor zijn neus. En spelend. Tijdens het opbouwen van mijn spullen genoot ik van de noten die uit de piano klonken. Toen ik zijn instrument en mijn microfoon had ingeplugd zong ik wat regels op een blues die Rob, nog steeds onverstoorbaar, aan het spelen was. Hij draaide zijn hoofd om, keek mij aan, glimlachte en speelde door. Mijn eerste échte kennismaking met de man van de posters en vage verschijning achter de gecondenseerde kroegramen was een feit.

In de jaren die volgden ben ik met mijn vrouw nog vaak naar optredens van Rob geweest. Soms meegezongen, soms gewoon lekker luisteren. Ondertussen leerde ik ook een andere Hoeke kennen. De toen nog jonge Ruben trad regelmatig op met pianist Henk Pepping. Zodoende deelde Ruben en ik af en toe het podium. Hij was al net zo'n begenadigd muzikant als zijn vader. Ik weet nog dat ik toen dacht dat het gaaf zou zijn om ooit eens met Ruben iets te gaan ondernemen in de muziek. Het kwam voor dat Rob in dezelfde plaats optrad als zijn zoon. Als Rob dan klaar was met optreden sloeg ie zijn tas om zijn schouders en liep naar het café waar Ruben optrad. Even om een hoekie kijken hoe zijn zoon speelde.

Afscheid

In juli 1999 sprak ik Jan Hupkens, die mij vertelde over een afscheidsconcert. In Jazzcafé 'Langs de Lijn' Bussum zou er in augustus een laatste optreden zijn van de ernstig zieke Rob Hoeke. Daar móesten wij bij zijn, vond Jan. Bij aankomst stond er een lange rij wachtenden op straat, die door Jan Hupkens compleet werden genegeerd. Hij ploegde zich al sigaren dampend door de rij en loodste ons naar binnen. Alle grote namen uit de muziek deelden muzikaal en verbaal hun waardering voor Rob, in een uitpuilend café. Een eerste kennismaking voor mij met Eric Hoeke, die samen met zijn broer een flink aandeel in de muziek hadden die middag. Een emotionele middag ook. Rob sloot solo af met een ode aan Jimmy Yancey en langzaam drong het tot iedereen door dat het tijdperk Rob Hoeke over was...

In de jaren daarna ben ik met Ruben gaan samenwerken. Hebben we JURA opgericht, en maken tot aan de dag van vandaag samen muziek. In de vertrouwde omgeving van het huis van Ruben, waar ooit zijn oma woonde, schrijven we onze liedjes. We hebben de albums 'Freedom Road' en 'River Songs' uitgebracht en reizen samen honderden kilometers. Rob komt dan regelmatig ter sprake. Ook dat er opnames waren van zijn vader. Solo achter de piano. 'Komt nog wel een keer' zei Ruben dan.

Nog een keer werd vorig jaar. Samen met zijn broer Eric had Ruben een keuze gemaakt uit de grote hoeveelheid stukken die hun vader had nagelaten. Wat volgde was een periode van zwoegen, zweten en opnemen. De stukken van Rob klonken zo energiek en fris dat je bijna dacht dat ie in een donkere hoek van de studio zat mee te spelen. Ondanks aanbiedingen van andere muzikanten om bij te dragen aan het opnameproces, kozen Ruben en Eric er voor om dit project samen met hun vader door te maken.

Dat ik iets mocht betekenen voor het album vond en vind ik nog steeds bijzonder, maar als grafisch ontwerper, ook een uitdaging. Vanwege het feit dat ik Rob heb gekend, Ruben niet alleen medemuzikant maar ook een zeer goede vriend is en ik Eric Hoeke inmiddels ook goed heb leren kennen.

De geijkte foto op de voorkant van de hoes dat zag ik helemaal niet zitten. Op een avond, aan de eettafel van Ruben moesten er knopen worden doorgehakt. Voor ons lag een leeg A4-tje en een stift. Te dik om subtiel mee te schetsen. "Ik ga even een peukie roken" kondigde ik aan en liep naar buiten. 'Hoe moeilijk kan het zijn?' dacht ik bij mijzelf. 'Rob, Eric en Ruben Hoeke. Dat zijn drie Hoeke's. Een driehoek! Dat moest het worden. Als een woesteling mijn peuk uitgetrapt, naar binnen gestormd, stift gepakt en ik schets voor een nieuwsgierig geworden Ruben mijn simpele idee op papier. "Een driehoek?" reageerde Ruben. "Dan is de cirkel wel rond!" Wat daarna volgde was het doorzoeken van stapels foto's van Rob. Hoe gek het ook klinkt, het vinden van geschikte foto's bleek niet mee te vallen. Uiteindelijk hebben we samen de keuze gemaakt en fotografeerde Ron Koffeman het portret van Eric en Ruben. Zo hebben we stap voor stap het ontwerp uitgewerkt. Met liefde gemaakt voor Rob Hoeke. Een warme en eigenzinnige man die graag zijn eigen plan trok.

Hoeke - Legacy. Een album die Rob Hoeke laat horen zoals alleen Rob Hoeke kon spelen. Dynamisch, sfeervol, energiek, fris, soms bijtend, bijgestaan door Ruben op bas en gitaar en Eric op drums. De zoons van Rob missen hun pa sinds zijn overlijden en het werken aan dit album zal ongetwijfeld veel herinneringen aan hun vader naar boven hebben gebracht.

Maar Hoeke - Legacy is vooral een album waarop Rob Hoeke laat horen dat hij tot bijna zijn laatste dag, een voor altijd oprechte liefde had voor muziek en daarin zijn hele ziel kon leggen.


Het album HOEKE - LEGACY is verkrijgbaar op CD en LP en te bstellen via de webshop van Ruben Hoeke of in de betere platenzaken.

Lees hier de recensies over HOEKE - LEGACY die in de pers zijn verschenen.

Alles over Rob Hoeke en zijn carrière vind je op robhoeke.com