WORKBENCH | DE LAARZEN VAN ANDY - Bijwerkingen op Europese tournee

Tekst: Jan Blaauw

Op tournee door Europa. Of ik dat zag zitten? Die vraag werd mij een aantal jaren geleden gesteld door Wolf Mail. Een Canadese gitarist die ik, via Jan Deken, had leren kennen en inmiddels een goede vriend was geworden.

Ik zou samen met Wolf, Niko Sarran en Michel Mulder als tourmanager meegaan, de eerste contacten leggen bij aankomst, Wolf helpen met zijn installatie en hem een beetje uit de wind houden na optredens. Ruim een week op pad, met zijn vieren in een bus, en duizenden kilometers afleggen in een moordend tempo. Da's het echte leven! Toch? Nou, inderdaad. En zo kwamen we aan in Lausanne, Zwitserland. Vertrokken uit Verdun, waar de schaduw van de enorme slachting uit de eerste wereldoorlog de stad nog steeds bedekt..

Lausanne

Enfin, Lausanne dus. Aan het meer van Genève. De navigatie gaf een adres aan waar de club zich zou moeten bevinden. Het weer was zonnig, de stemming goed en in een steeg konden we rustig onze spullen uitladen. Ondertussen kennismakend met de clubmanager rolden we onze apparatuur en instrumenten in een lift, lieten ons 2 verdiepingen naar beneden zakken en stonden in Taco’s Bar.

Een prachtige club annex Tex Mex restaurant die eigendom is van, de op 3-jarige leeftijd geëmigreerde Ier, Andy. “Bonjour! Je m’appelle Andy!” De gast sprak bijna geen Engels meer maar gastvrijheid is een gebaar en geen taal en aan gebaren geen gebrek bij Andy. Duidelijk liefhebber van de donkerder kant van Rock ’n Roll en zijn Ierse afkomst vierend met een flinke inname van drank. De muziekavond was zijn stapavond dus hij nam het er van.

Geblakert

Andy was terecht trots op zijn club. De uitkomst van een droom die op de 2e klusdag al aan diggelen leek te slaan. De makelaar en de eigenaar van het pand waren op zijn Zwitsers-Frans en passant ‘vergeten’ te vertellen dat in de ruimte een grote brand had gewoed. Om de brandschade en zwart geblakerde muren te verhullen was er een witte laag verf over alle muren heen gespoten. En zo kon het gebeuren dat na de eerste klusdag de stenen uit de muur begonnen te vallen. Langdurige en kostbare rechtszaken tot gevolg. Plus al aangenomen personeel wat vanaf dag één op de loonlijst stond en zonder omzet betaald moest worden.

Uiteindelijk kon Taco’s Bar vele maanden later open dan gepland want Andy liet zich niet uit het veld slaan. Hij liet die Zwitsers voelen dat je niet met een, van oorsprong koppige Ier moest spotten, en zijn spraakmakende club werd een succes.

Vers bereide Tex Mex maaltijden opgediend in een soort van trog, rijkelijk wijn en bier erbij en toen ik het WiFi wachtwoord vroeg had ik no time álle wachtwoorden binnen het pand. Wel zo makkelijk aldus Andy. Die trots vertelde dat hij iedere dag in zijn wachtwoord naar huis reed. Ondertussen racete hij nog even naar een electronica winkel om verloopstekkers te halen want je moet niet denken dat je met je Europese stroomstekkers een Zwitsers stopcontact de baas kunt.

De flamboyante man had voor ons hotelaccommodatie geboekt in een oud Olympisch dorp aan de rand van Lausanne en zijn reputatie was dusdanig dat ook daar alle deuren open gingen. Prima geregeld dus en zelfs vrienden van onze Franse drummer, speciaal overgekomen uit Grenoble, waren meer dan welkom back stage.

Maar Zwitsers zijn van de regels. Zo mag het aantal dB wat live muziek veroorzaakt nooit boven de honderd komen. Aan geluidsoverlast hebben slaperige waterkantbewoners een broertje dood. Zelfs in een ruimte acht meter onder straatniveau wordt er gemeten. Het verzoek van Andy kwam of we daarom drie sets van 30 minuten wilden doen. De wet eist namelijk dat er bij een controle tenminste een uur wordt gemeten. Dan kun je als band een half uur knallen en daarna blijft alleen het geroezemoes van publiek over met wat zachte achtergrond muziek. Gemiddeld zit je in dat uur dus ruim onder de gestelde norm. Dat je in de club een kanonskogel kon afschieten die op straat niet te horen zou zijn deed er niet toe. Regels zijn regels en overtreding zou een boete van achthonderd Zwitserse Francs opleveren.

Vloeibare breaks

In de pauze na de eerste set werd al duidelijk dat Andy zelf ook podium aspiraties had. Hij begon steeds meer te lijken op de Ier die zijn identiteit weer vindt na een lading drank. De volle club, met gasten die een vette entreeprijs hadden betaald om Wolf Mail te kunnen zien, zat daar nog niet op te wachten. Dus deed ik er alles aan om te voorkomen dat een beschonken, met zijn armen zwaaiende Andy tijdens het spelen het podium op zou kruipen. Uiteindelijk had ik met Wolf geregeld dat ik samen met Andy twee liedjes zou doen aan het einde van de tweede set. En zo geschiedde. De tourmanager die Sweet Home Chicago van het podium blaast met naast zich een beschonken clubeigenaar die met een Frans accent vloeibaar de breaks de microfoon in bralt. Wel lachen dus.

De ontroering bij Andy nam ondertussen zichtbaar toe. Ons gebaar om hem toe te laten op het podium was voor hem aanleiding om nog wat extra flessen wijn aan te laten rukken en het feest kon verder. Met waterige ogen vertelde hij dat hij ook Western laarzen en leren jacks ontwierp en deze verkocht als merchandise om zijn club te promoten. Hij zou Wolf na afloop wel het een en ander laten zien.

Eigen ontwerp

En die onvermijdelijke afloop kwam er dan ook. Bij de afrekening werd het afgesproken gage betaald, maar de inmiddels wiebelende, en nog steeds zeer gastvrije en gulle Andy vond dat te weinig en sommeerde zijn verbaasde penningmeester om er nog wat Francs bovenop te doen. Daarna nam hij Wolf Mail mee naar een aparte ruimte. Om er vervolgens vijf minuten later weer uit te voorschijn te komen. Trots gebarend naar de voeten van Wolf die gehuld bleken te zijn in een paar zwart wit gevlamde Western boots naar ontwerp van Ierse Andy zelf… Prachtige laarzen hoor daar niet van, maar de maatvoering en verhoudingen waren op zijn zachtst gezegd niet ideaal voor iemand van Wolf’s postuur. Maar een gegeven paard niet in de bek kijkend werd de gift in dank aanvaard.

Na een emotioneel en langdurig afscheid eindelijk onderweg naar het hotel verdwenen de laarzen weer in de bijgeleverde doos tussen de zakjes vochtopslurpend zout achterin de bus. Ik was weer een tourmanagerservaring rijker!

Ruim een jaar later kwam er via de e-mail het verzoek binnen van Wolf Mail of ik mee wilde op tournee naar Denemarken en Noorwegen. Zelfde muzikanten, ander deel van Europa. Denemarken had ik al eens bezocht in mijn jeugd maar Noorwegen nog nooit. Dus deze tour was een mooie gelegenheid. We zouden vanuit Alkmaar vertrekken. Wolf zou per vliegtuig naar Schiphol reizen, Niko Sarran met de trein vanuit Zuid-Frankrijk en Michel Mulder met zijn bus vanuit Italië. Nog voordat de tour begon had de band al aardig wat kilometers achter de rug.

De vrijdagavond voor vertrek werd er nog opgetreden in de Taverne Bergen. De volgende ochtend vertrokken we vroeg naar Faxe in Denemarken. Bij het inladen van alle gear, lag ie daar… Naar later bleek al ruim een jaar. De doos met de laarzen. Een jaar lang schudden en schuiven achterin de bus. Het moet gezegd worden, de laarzen hadden geen krimp gegeven. Zichtbaar onaangetast, gloednieuw en shiny raakte het daglicht het zwart witte leer. De deksel ging op de doos en de laarzen zouden weer heel wat kilometers gaan afleggen zonder ook maar één stap te zetten."

Bij iedere gig kwam de doos weer te voorschijn. Eerst weer in Faxe, Denemarken, vervolgens in Sandnes - we waren inmiddels doorgereisd met een oversteek door het Kattegat en via Kristiansand dwars door Noorwegen in Sandnes beland. Volgende klus in Stavanger, en ja hoor wéér die doos. Zo langzamerhand begonnen we ons af te vragen wat we nou moesten met de laarzen van Andy. Weggooien was ook zonde. Ondertussen was er een klus uitgevallen en konden we wat langer verblijven op ons adres in Stavanger. Een soort van Pipi Langkoushuis maar dan veel groter met op de bovenverdieping een compleet ingericht appartement met vier slaapkamers. Maar je komt om op te treden dus…

De reis naar Oslo zou in twee delen gaan. Er was al een bed & no breakfast gereserveerd halverwege en na de weldadige luxe in Stavanger was dit adresje middenin Noorwegen best afzien. Keurig verzorgd hoor, maar op zijn zachtst gezegd nogal simpel en vooral klein. Een oud Noors huisje opgetrokken uit balken. Lage deuropeningen met hoge drempels waarbij het leek alsof je al horden lopend een limbo moest doen om zonder te struikelen en je hoofd te stoten, in de volgende kamer te komen. Een minuscuul klein keukentje waar we met zijn vieren staand konden ontbijten en voor het contact met de digitale buitenwereld drong er zo af en toe een twijfelend WiFi signaaltje onze telefoons binnen via een klein routertje.

Gelukkig hier maar één overnachting dus de volgende dag op weg naar Oslo. Naar de Oslo Bluesclub. Het zou om een vroege middag/ avond show gaan. Wat mooi uitkwam want de volgende dag moesten we ’s ochtends vroeg weer op pad om vliegtuigen en boten op tijd te kunnen halen. En met een reistijd van tenminste negentien uur voor de busboeg zou een een goede nachtrust welkom zijn.

De Oslo Bluesclub lag in het centrum en ons hotel om de hoek. Wederom weer goed geregeld. De kleedruimte was verscholen achter een dik en rood velours gordijn en bood amper ruimte voor de band. Het podium was ook niet al te groot en voor het opbouwen gold één erop, dan één eraf. Soundcheck gedaan. De band was up and running.

Noorwegen en drank is een dingetje. Maar binnen de club waren we prima voorzien. Tijdens het spelen hield ik Wolf in de gaten, klaar om een snaar te vervangen als dat nodig mocht zijn. Mijn blaas had andere plannen dus ik moest even naar het toilet. Sta mijn handen te wassen toen ik vanuit de hoogte een stem hoorde zeggen “My friend and I like the band”. Bij gebrek aan een spiegel moest ik mij omdraaien om te zien wie mij aansprak. Een boom van een Noor zeker twee koppen groter en anderhalf keer breder als ik, ging meteen verder. “Where you are from?” bulderde het door het nu toch wel wat benauwd aanvoelende wc-tje. “I am from Holland” antwoordde ik. “I don’t speak fucking Dutch” sprak de verre achterneef van Eric de Noorman. “I don’t speak fucking Norwegian”, was mijn verbale reactie. Even werd het stil. Een grote grijns verscheen op zijn gezicht en ik werd meegenomen naar zijn vriend. En ja, ze kunnen nog groter die Noren. Kolere wat een boom van een vent. Hij stelde zich voor als Torkel en ook hij vond Wolf Mail en de band geweldig. Beide heren stelde mij voor aan hun vrouwen en ik moest beloven dat ze na afloop van het optreden met Wolf konden kennis maken.

Nadat Wolf zich wat had opgefrist stelde ik het Noorse gezelschap aan hem voor en in no time zaten we flink door te halen. Uiteindelijk moest ik de gesprekken onderbreken omdat het podium vrij moest worden gemaakt en we werden verwacht in een restaurant om te eten. Dat had de bluesclub voor ons geregeld. Noorse Torkel hoorde dat en nodigde ons uit om met hem, zijn vrouw en zijn vriend met echtgenote naar een restaurant te gaan wat in zijn ogen toch net even beter bij de blues ambiance paste. De organisatie van de bluesclub, die inmiddels ons gezelschap had gezien, maakte geen bezwaar. Sterker nog het bedrag wat voor het eten was gereserveerd werd keurig bij ons gage opgeteld.

Ondertussen hadden onze nieuwe Noorse vrienden een grote tafel in ‘hun’ restaurant gereserveerd en we werden verwacht. Na een kleine wandeling door Oslo centrum stonden we opeens voor punk rock café annex restaurant met personeel dat zwaar getatoeëerd en met piercings doorregen de bediening op zich nam. En wat er ter tafel kwam was zeker niet misselijk. Ik zat in gedachten al te rekenen wat we kwijt zouden zijn maar voordat ik ook maar iets kon zeggen brulde Torkel dat hij het geweldig vond dat hij met Wolf en band zat te eten en dat hij trakteerde.

Opeens boog Torkel zich naar mij toe. “Ik zit te denken” begon hij, “Ik zou het fantastisch vinden als jullie later vanavond in mijn woonkamer zouden kunnen optreden.” Al wat ik verwacht had, dàt zeker niet. Ik boog mij vervolgens naar Wolf en vertelde wat Torkel zojuist in mijn oor had gefluisterd. Na een kort overleg met Michel en Niko kreeg ik het groene licht. Mooie gelegenheid om de verloren inkomsten van het afgeblazen optreden in te lopen. Een buitenkansje! Dus ik met gebogen knieën omhoog om op oorhoogte bij Torkel uit te komen om hem mede te delen dat een optreden in zijn huiskamer zeker bespreekbaar was maar dat daar wel een prijskaartje aanhing. Zelden zo’n gelukkige Noorse reus gezien. Gage maakte hem niets uit. De gedachte dat de band waar hij zo van had genoten nóg een keer zou optreden maar dan in zijn huis, stemde hem zeer blij.

Tijd om af te rekenen. Bam! Daar lag de rekening. Een maanddinerabonnement bij een driesterren Michelin restaurant was er niets bij. Maar er werd zoals beloofd zonder blikken of blozen betaald. Eenmaal buiten ging Michel de bus halen en werden er twee taxi’s aangehouden om ons richting het huis van Torkel te brengen. Dat huis bleek nog een aardige rit buiten Oslo te liggen, maar voordat we daar aankwamen stopten we eerst nog bij een groot donker gebouw in the middle of nowhere. Torkel bleek president van een van de grote motorclubs in Noorwegen te zijn. En liet ons enthousiast foto’s zien op zijn telefoon van Hawaiian Party’s middenin de sneeuw met barbeques, warmtekanonnen en schaars geklede gasten die door de sneeuw heen denderden. Eén en al gezelligheid werd ons verzekerd. Vervolgens weer de taxi’s in en door. Uiteindelijk stopten we op een plek waar je een fantastisch uitzicht had over Oslo. Met een dikke Amerikaan en dito obesitas Mercedes op het erf bleken er in de garage maar liefst vijf choppers te staan en in de hal naast de voordeur nog een. Duidelijk een liefhebber van breed, groot en extravagant vervoer.

Toen Michel de deur van de bus opende viel ie eruit. De doos met de laarzen van Andy. Dat bracht Michel op een idee. Voorzichtig ingeschat waren de voeten van onze gastheer zeer geschikt om de laarzen te kunnen dragen. Maar eerst moest er worden opgetreden. Dus de spullen de trap op, naar de woonkamer. Terwijl we aan het opstellen waren liet Torkel aan Wolf nog een andere collectie zien. Zeldzame gitaren. Niet dat ie ook maar één noot kon spelen, hij vond ze gewoon mooi. Waaronder een gecertificeerd prototype Gibson gold top waarbij het serienummer met potlood op de achterzijde van de kop stond. Waarde? Het getaxeerde bedrag lag ruim boven tweemaal modaal en Torkel stond erop dat Wolf zijn handtekening op de body zou zetten. Rare jongens die Noren.

En zo kon het gebeuren dat Wolf Mail voor zes mensen - de kids van Torkel en zijn vrouw waren thuis -, die zittend op een luie bank uit hun dak gingen, in een woonkamer optrad. En wij als dank en als verrassing voor Torkel ‘ineens’ op de proppen kwamen met de laarzen van Andy. Voor de geboden gastvrijheid so to speak. De zichtbaar ontroerde Torkel schoof ze meteen om zijn voeten waarbij de maatvoering en verhoudingen ineens naadloos aansloten bij het gigantische postuur van de Noorse reus.

Het werd laat. Michel, blij dat die doos eindelijk uit zijn bus was, reed ons terug naar Oslo. Een paar uurtjes slapen en de terugreis naar Nederland, die ruim negentien uur zou gaan duren, kon beginnen…