PIGNOSE

Je kocht je eerste electrische gitaar. Had je veel geduld (heel lang sparen dus) dan gelijk een van een topmerk. Koesteren, poetsen, zuinig was je op dat ding. Balen kon je van de eerste kras op de body of een putje in de hals. Maar, zo door de jaren heen, werden er wel meer 'stretch marks' zichtbaar op je geliefde gitaar. De glans verdween om plaats te maken voor matte slijtplekken waarbij je zelfs het hout van de body kon zien doorschijnen. De toets kreeg slijtage plekken tussen de fretten en je verkleurde slagplaatje vertoonde steeds meer krassen. Maar wat klonk ie toch vet lekker!

Ondertussen werden gitaarfabrikanten opgeslokt door beursgenoteerde ondernemingen. Die gaan alleen maar voor winst per aandeel. Maar om de topzware managementlaag bestaansrecht te laten houden (als die er al was trouwens) moesten de marketeers met iets op de proppen komen wat de achteruit hollende kwaliteit van hun producten kon verhullen.

Voorheen wist je gewoon: merk A werd daar gemaakt en merk B werd daar gemaakt. Simpel, helder en duidelijk. Na heel wat productie omzwervingen is er tegenwoordig ook weer een soort van duidelijkheid: bijna alles komt uit China.

De marketeers kochten in licentie de namen van bekende gitaristen. Om vervolgens kopieën te maken van hun instrumenten en die voor een veel hogere prijs te verkopen. De Frankenstein van Eddie van Halen staat te koop voor vijfentwintigduizend dollar. Niet voor het origineel. Nee, voor een kopietje..! Maar dan heb je wél een exclusieve '.......' gitaar, een limited edition of meer van die baarlijke nonsens retoriek die doorgeschoten marketeers zonder fantasie nogal eens plachten te gebruiken.

'Road Worn' gitaren zijn daar ook een voorbeeld van. Met deuken krassen en slijtplekken verlaten ze oud maar nieuw de fabriek. En vaak zijn ze, wederom, hoger geprijsd. Wat is dat voor onzin? Is het afgekeurde meuk wat nog snel de vernieling in wordt geholpen zodat het toch verkocht kan worden? Hoe belachelijk denk je dat het eruit ziet als een jong gassie van pakweg twintig met een versleten gitaar om zijn nek staat, alsof het instrument drie rock generaties heeft overleefd, terwijl er nog tenminste 10 maanden garantie op zit?

Binnenkort wordt dé linkshandige Fender van Jimi Hendrix nagemaakt. Terwijl de gitaar vóór het inpakken in brand wordt gestoken met de 'originele' aanstekerbenzine, krijgt de gelukkige eigenaar nog wel een boodschap mee: 'Niet uit laten gaan, hoor!'