INTERVIEW | René Jonker - Bij een Jonker Guitar gaat het echt om de klank...

Tekst: Jan Blaauw

Zijn eerste 'zelfbouwer' lag jarenlang als onbewerkt hout en losse onderdelen in een plastic krat. Verhuizingen, gebrek aan ruimte en tijd zorgden ervoor dat René Jonker niet aan bouwen toekwam. Dat is inmiddels anders. De krat is leeg, zijn werkplaats gevuld en de eerste 'Jonker Guitars' zijn een feit.

Jonker, zelf gitarist, heeft heel wat afgestruind binnen de muziekwereld en zowel op als naast het podium gewerkt. Weet al die ervaringen in zijn akoestische gitaren te verwerken en dat blijkt bijzonder goed uit te pakken.

Vroeg

De nylonsnarige gitaar van zijn vader had op René, als klein ventje, al een grote aantrekkingskracht. En muziek speelde binnen zijn familie best een rol van betekenis. "Opa was drummer en speelde klarinet" begint René, "en oma zat bij een ukelele vereniging. Ze hebben elkaar ontmoet in de Alkmaarder Hout. Daar waren op zondag muziekuitvoeringen in het toenmalige koepeltje... Daar krijg je als klein kind toch het nodige van mee. Vervolgens staat er thuis dan die akoestische gitaar en kreeg ik zo rond mijn tiende zelf een nylonsnarig exemplaar. Het duurde trouwens nog zeker een jaar voordat ik op les durfde. Ik kwam terecht bij Wil de Meyer - ooit gitarist bij o.a. Rob Hoeke - en die leerde mij gitaarspelen, zeg maar."

Ondertussen blijkt het opdiepen van herinneringen een stuk beter te gaan met een straffe expresso. Terwijl het apparaat rochelend en dampend twee kopjes vult, kijk ik rond in de werkplaats. Mallen, tekeningen, hout, onderdelen, half afgebouwde exemplaren, houtsnippers en zaagsel, machines. De bron van Jonker Guitars lijkt onderhevig te zijn geweest aan een flinke windhoos, maar René weet bijna alles blind te vinden. Terwijl wij elkaar met twee vertrokken koppen aankijken van de straffe expresso, vervolgt hij zijn verhaal.

Gitaarles

"Als ik de oude dia's terugkijk dan liep ik op mijn vierde al te zeulen met een gitaar door het huis maar daar bleef het wel een beetje bij. Totdat ik dus op les ging. Toen pikte ik het best snel op. Wekelijks les en ik ben met de gitaarboekjes van Ilja Croon begonnen. Heb zeker vier jaar lang alle delen doorgespit op die nylonsnarige gitaar, etudes, tokkelen, dat soort dingen. Liedjes met titels als 'Grootvaders klok'. Lullige titels maar de muziek was behoorlijk pittig om onder de knie te krijgen. Echte vingerbrekers."

"Mijn gitaarleraar verhuisde zijn lespraktijk en dat betekende voor mij dat ik op de brommer naar gitaarles ging. Met steenkoude handen, verkleumd aankomen en koffie krijgen om te ontdooien. Rond die tijd heb ik aan Wil de Meyer aangegeven dat ik elektrisch wilde gaan spelen. Had het wel gehad met die nylon snaren. Achteraf natuurlijk een prima periode geweest, heb echt leren spelen, maar ja zo'n elektrische gitaar had toch nét dat beetje meer. Dus er kwam een Hohner."

Dansles

"Ondertussen vonden mijn ouders het ook nodig, zeker vanuit opvoedkundig standpunt, om mij op te geven voor dansles. Nou, ik heb nog nooit zo geprotesteerd als toen! Moeders mee om mij te laten inschrijven. Die wilde zeker weten dat ik bij de dansschool aankwam. De man achter de balie maakte vervolgens een opmerking over mijn lengte en ik sprong een gat in de lucht! 'Mooi, dan gaat dat zeker niet? Met mijn lengte op dansles?' Ik was al onderweg naar de uitgang. Maar dat liep toch even anders. Of ik het erg zou vinden om in een wat oudere groep terecht te komen."

"Met moeders achter mijn rug had ik niet zoveel te vinden dus dat werd geregeld. Dat heeft heel veel impact op mij gehad... Zat ik als veertienjarige tussen de zestienjarigen en na afloop van de dansles kreeg ik zomaar een biertje aangeboden! Eerst twijfelde ik nog maar toen bedacht ik dat het toch echt mijn ouders hun schuld is dat ik hier terecht was gekomen, dus ik zei 'ja!' Kwam na twee biertjes waggelend thuis, maar kreeg toch wel lol in dat dansen!"

Muziekcafé

Op uitnodiging van een vrouwelijke danspartner, die niet onaardig was, zeg maar, komt René Jonker op dinsdagavond terecht in een muziekcafé, De Vestibule in Alkmaar. "Ik was nog een broekkie toen. Had daar niets te zoeken. Kneep 'm ook want dat zou betekenen dat ik never nooit op tijd thuis zou zijn. Maar nogmaals, dan hadden ze mij maar niet voor dansles moeten opgeven. Ik sta koud binnen, ontdek dat er een band speelt met... Wil de Meyer op gitaar. Die wist niet wat ie zag, ik ook niet rouwens. Had 'm nog nooit live zien spelen. 'Jij bent veel te jong om hier staan met een pils in je hand!' kreeg ik naar mijn hoofd geslingerd. Nou, dat biertje was best lekker maar de live muziek, een band, dat vond ik pas écht gaaf. Kreeg natuurlijk een uitbrander toen ik te laat thuis kwam. Plechtig belovend dat ik dat nóóit meer zou doen stond ik er een week later weer. Vaders protest verstomde en ik heb geen week meer gemist. Zo kwam ik ook Erwin van Ligten tegen. Geweldig vond ik die live muziek! Ik wilde elektrisch spelen."

René schraapte de centen van zijn bijbaantje in het ziekenhuis op een hoop en wilde een gitaarversterker kopen. "Ik speelde over een oude buizenradio en die had ik al een paar keer opgeblazen. Maar pa zag dat niet zitten. Die wilde eerst de mening van een expert. In dit geval een collega die elektricën was. Enfin, wij met zijn tweeën naar een lokale muziekzaak waar ik een tweedehands Fender twin reverb had zien staan met JBL speakers. Stond er net iemand op te spelen. Maar uiteindelijk liep ik met die versterker de deur uit."

De Vestibule in Alkmaar loopt als een rode draad door de muzikale CV van René Jonker. Daar ontmoet hij veel muzikanten, ontstaan er de eerste contacten en worden er plannen gesmeed om een bandje op te richten. "Met dat bandje konden we maandelijks een keer optreden in diezelfde Vestibule. En je weet hoe het gaat. Na verloop van tijd wissel je weer van muzikanten, richt je een ander bandje op en zo verder. Voornamelijk covers spelend. Met Theo de Jong - o.a. The Shavers en Skotwal - heb ik in Tate Younger gespeeld en dat draaide om eigen materiaal."

Investeren

Het vele spelen vroeg uiteindelijk om betere gitaren. "In die tijd zat ik al vaak op de donderdagavond bij Spanjaard Muziekhandel in Alkmaar. En omdat ik daar over de vloer kwam kon ik een zwarte Yamaha gitaar kopen met korting. De gitaar had lakschade opgelopen doordat er een steen door de ruit was gegooid. Daarbij vroegen ze of ik niet in dienst wilde komen om bij te springen op donderdagavond. Later kwam daar de zaterdag bij en uiteindelijk draaide ik twintig uur in de week. Tel daar de bandjes bij op en school, ik had het behoorlijk druk."

"Toegelaten worden op het conservatorium zat er niet in. Er was teveel belangstelling voor en er werd geslecteerd op vooropleiding. Met LTS en gedeeltelijk MTS viel ik buiten de boot. Te laag. Mijn toenmalige vriendin opperde dat ik een studie activiteiten begeleiding moest gaan doen. Daarmee dacht ik wel het vereiste niveau te halen wat nodig was om op het conservatorium te kunnen komen. Maar na twee jaar hield ik het voor gezien. De handenarbeid was leuk, de muzieklessen ook, al leerde ik daar niet veel meer dan dat ik al wist en kon, maar de nadruk kwam steeds meer op gezondheid te liggen. Tja, en voor verpleger was ik die studie niet begonnen. Klaar. Ondertussen woonde ik op mijn zelf, speelde in een bruiloftband, speelde in Tate Younger en kon aardig mijn boterhammetje verdienen. Valt er ineens een brief op de deurmat van Defensie. Of ik maar wilde komen opdraven voor de dienstplicht. Dat zag ik helemáál niet zitten maar er was geen ontkomen aan. Mijn baantje van twintig uur bij Spanjaard was ik dan kwijt. Met veel moeite ben ik aangemerkt als gewetensbezwaarde en kon ik op zoek naar vervangende dienstplicht. Dat was winst want ik was in de weekenden vrij. Kon ik gewoon blijven spelen. En na de vervangende dienstplicht kon ik mijn oude baantje weer oppakken."

Import

"Bij Spanjaard lazen we altijd veel buitenlandse vakbladen om op de hoogte te blijven van de nieuwste ontwikkelingen. Het enige moderne in die tijd was een faxapparaat. Internet bestond niet of nauwelijks. Dus die vakbladen waren een bron van informatie. Zo lazen we dat Steve Lukather speelde op een nieuwe versterker. Een Soldano. Ergens achterin het blad stond een kleine advertentie van Soldano met een faxnummer. Wij gefaxed met de vraag hoe we aan die versterker konden komen. Vijf sample units vooruit betaald en wij maar praten over deze fantastische versterkers. Ze waren al verkocht voordat we ze binnen hadden. We waren de eerste binnen Europa die ze importeerden en verkochten. Zelfs vanuit België kwamen ze over naar Alkmaar om die Soldano versterkers te testen. Andere muziekzaken begonnen ook contact op te nemen met de vraag 'Jullie zijn de distributeur van Soldano?' Daar werden ze bij Spanjaard door overvallen maar na wat binnenmonds stotteren was het antwoord 'Jazeker!' Dus de aantallen versterkers die wij bestelden werden groter. Liep als een speer.

In die tijd kwamen we ook in contact met een in Nederland gelegerde Amerikaanse militair die ging trouwen met een Nederlandse vrouw. Hij had twee gitaren die hij wilde verkopen omdat hij geld nodig had. Het merk van de gitaren zei ons helemaal niets. Zion gitaren? Nooit van gehoord. Handgebouwd, solide, mooi gespoten. En hij kon ons wel in contact brengen met Ken Hoover, de man verantwoordelijk voor de Zion gitaren. En zo kregen we er weer een merk bij. Gitarist Rob Winter was de eerste met een endorsement en speelde op een Zion Picasso. Zo werden die gitaren binnen korte tijd heel populair."

"Meer en meer merken werden door ons geïmporteerd. Larrivée gitaren, effectpedalen, noem maar op. De NAMM shows werden bezocht in de States, kortom dat hele importverhaal werd steeds groter. En het ruimte gebrek ook. Dus werd ODIMA Distributions opgericht. Vanuit een grote loods. Ik deed de binnendienst en mijn collega de buitendienst. Al met al heb ik dat zo'n zeven jaar gedaan."

Roadie bij Borsato

Ondertussen had René Jonker een goed contact opgebouwd met Rob Winter. Die kwam regelmatig langs en op een zeker moment kwam het Marco Borsato verhaal ter sprake. Borsato's populariteit nam toe en Rob Winter maakte deel uit van de band. Rob Winter had behoefte aan een gitaarroadie maar vertrouwde eigenlijk niemand zijn gitaren toe. "Rob vroeg aan mij of ik zijn gitaarroadie wilde worden. Wonderlijke situatie werd dat dus. Fulltime werken voor de groothandel en fulltime gitaarroadie en podiumbouwer bij Borsato.

Uiteindelijk stopte ik met de groothandel. Er waren bij Borsato ook rustiger periodes en dan trad ik zelf weer op met een band. Dat duurde zo'n vier jaar. Ondertussen had ik de hoop om fulltime muzikant te worden nog niet laten varen maar als je geld wilde verdienen kwam je in een bruiloften of feestband terecht. Leuke tijden hoor, maar daar lag mijn ambitie niet echt."

Starmaker

Giovanni Caminita, bassist bij Marco Borsato en Rob Winter raken betrokken bij 'Starmaker' van Veronica. De eerste talentenshow op tv waar Giovanni en Rob Winter de bandleiders waren. Voorloper van 'Idols' zeg maar. Met Sita, de winnares, werd 'Chaotic' een compleet gekkenhuis. Maar één van de achtergrondzangers, Ferry van Leeuwen stapt halverwege het proces op. Toen kwam Rob met de opmerking of die positie niet iets voor mij zou zijn. Mooi aanbod, maar ik ben geen zanger. Deed wel wat achtergrond zang bij mijn eigen bandjes maar dit was van een heel ander niveau. Maar het aanbod trok me wel. Met hulp van Ferry, die zijn tweede stem loeihard inzong over een cd van 'Chaotic' kon ik gaan oefenen. Daarbij kreeg ik de accoorden en sloot me op voor twee weken om als een malloot veertig stukken muziek van binnen en van buiten uit mijn hoofd te leren.

Na die twee weken zocht ik contact met de mannen om een repetitie af te spreken maar dat zagen ze niet zo zitten. Of ik dan en dan al om vijf uur in De Meervaart kon zijn om de liedjes 'even' door te nemen. Nou, daar stond ik. Tussen de tien bandleden mijn ding te doen. Duurde een uurtje en dat vonden ze lang genoeg. 'Het gaat prima René! We gaan eten en om acht uur live de show in.' Is toch wel wat heel wat anders dan dat ik tot dan toe gewend was. Kijk, die gasten zijn zo snel. Als er behoefte was aan ander materiaal werd er tijdens het opbouwen bijvoorbeeld een medly afgesproken, het arrangement werd ter plekke bedacht, één keer doorgenomen en het zat erin. Niets repeteren. Voor mij was dat niet te doen. Ik zat die veertig nummers nog in mijn hoofd te stampen, kwam zo'n medly er tussendoor. Ik had de grens van mijn kunnen wel bereikt, haha."

Guus Meeuwis

"Sita scoorde een hitje en zo kwam ik nog terecht in tv programma's als Barend en van Dorp, Knoop in je zakdoek en bij Ruud de Wild. En er werd, in alle wijsheid, bedacht dat de band rondom Sita verjongd moest worden. Nou was ik zesentwintig, maar werd toch gerekend tot de 'oude' Borsato kliek. Dus jonge gassies stonden als playback band achter Sita en ik werd alleen nog maar gevraagd, met Rob Winter samen, als het akoestisch live moest worden gebracht. Voor mij droogde de boel een beetje op. Heb dat aangekaart bij het management en die kwamen met Guus Meeuwis op de proppen. Die had net zijn hele band, op zijn broer na, ontslagen en stond aan het begin van een theatertournee.

Heb vijf try out shows gedaan maar eigenlijk was dat hele theaterverhaal van Guus een flop. Weer met sessiemuzikanten, onsamenhangend reportoire. Kaden kadeng akoestisch. Daar zaten wij als muzikanten niet op te wachten. Het publiek zat mee te klappen, dat nummer gaat steeds sneller en ik maar meetokkelen op mijn akoestische gitaar. Moest steeds harder aanslaan om boven het geklap van het publiek uit te komen. Niet te doen. De optredens werden gefilmd door het management. En als je in de ogen keek van Guus? Ik heb nog nooit iemand zo ongelukkig zien kijken."

Tegenaan

"Er zaten nogal wat Tilburgers in de band en ik kwam uit Noord Holland. Dan reed ik dat hele eind om acht uur 's avonds te repeteren. Kwam Guus binnen lopen met de boodschap dat hij helemaal geen zin had om ook maar iets te doen. Ja, met z'n allen een biertje drinken en weer terug naar huis. Want hij had het zo druk gehad die dag, met radio interviews en mensen die 'm vroegen welke kant hij op wilde gaan. Kon ik weer dik twee uur in de auto terug naar huis met mijn gitaarspulletjes. En eigenlijk hield het voor mij op. Werkeloos muzikant worden, dat was het vooruitzicht. Ik hing er altijd een beetje tegenaan zeg maar. Probeerde met lobbyen nog ergens een positie te veroveren en bij Sita terug komen, lukte ook niet. Mijn vader kwam op de proppen met een project op zijn werk waar ik voor een half jaar onder de pannen zou zijn, dus heb ik dat maar opgepakt. Werd uiteindelijk drie jaar, maar, zoals eerder gezegd, mijn echte ambities lagen ergens anders."

Produceren

"In mijn vrije tijd was ik met produceren begonnen. En met schrijven van songs. Zo is één van mijn liedjes nog opgenomen door 'Vaders Trots' uit Volendam. Mijn broer zat in die band en hij had een stuk tekst geschreven. Werd zowaar een bescheiden hitje. Dat kwam mooi uit want ik verdiende niet zoveel en extra inkomsten waren mooi meegenomen. Ik herinner mij een trip met een maat naar Barcelona waar we echt de laatste centen bij elkaar aan het schrapen waren voor een biertje op de Ramblas. Checkte voor de zekerheid ook, via het toenmalige saldofoon, wat ik nog aan centjes op de bank had staan. Stond volgens mij knalrood. Hoorde toen een bedrag wat helemaal niet kon. Dacht dat ik iemand anders zijn saldo te horen kreeg. Veel te veel. Dus nog maar een keer bellen en weer hetzelfde saldo. Had ik toch nog wat geld verdiend met dat liedje. Dan drink je je biertje net even lekkerder op. En het mooiste... je kan er nog een bestellen!"

Eigen winkel

"Door het produceren had ik Pro Tools besteld bij een bedrijf maar daar liep het voor geen meter. Diverse keren langs geweest in de pauze van mijn werk om te vragen of dat software pakket al was gearriveerd. Werd iedere keer geconfronteerd met ander personeel, ongemotiveerd en ze wisten van mijn bestelling niets af. Ik heb toen het telefoonnummer weten te achterhalen van de eigenaar van die toko. Nou, uiteindelijk had ie mijn softwarepakket wel maar het lag bij hem in Den Haag en hij had nog geen tijd gehad om het op te sturen, bla, bla, bla. Ik naar Den Haag om mijn pakket op te halen. Vertelde hem meteen dat die winkel in Alkmaar niet echt lekker liep. Constant andere verkopers en weinig aanloop. Hij wilde wel van die winkel af en bood hem aan mij te koop aan. Tja, dat kon ik niet betalen. Maar ik stelde hem voor om mij voor een bepaalde tijd in loondienst te nemen. Kon ik in die tijd weer wat leven in de tent blazen en dan na een maand of negen kijken hoe het er voor zou staan."

"En zo kon het gebeuren dat ik van de één op andere dag mijn oude baantje vaarwel zei en de volgende dag in een winkel stond. Kon ik 's avonds mooi mijn eigen muziek afmixen met de spullen die daar stonden want dat had ik thuis niet staan. Begon opeens de computer geluidjes te maken. Zag ik dat er op afstand creatief boekhouden werd bedreven met de omzetten die ik realiseerde. Niet zuiver in elk geval, en ik besloot om die winkel niet over te nemen. Zat ik weer zonder job. En ook geen eigen winkel. Erg jammer. De winkel werd opgedoekt en het pand stond leeg."

"Ik kwam in eerdere jaren wel eens over de vloer bij Edwin Dijkman in Amsterdam. En ik kende de verhuurder van het pand in Alkmaar. Van hem had ik de huurprijs gehoord voor een nieuwe huurder en met die gegevens en mijn omzetgegevens ben ik in gesprek gegaan in Amsterdam. Nadat het pand in Alkmaar bezichtigd was en we de nodige gesprekken hadden gevoerd besloot Dijkman daar een tweede vestiging te openen en ik had weer een baan. Het nieuws lekte behoorlijk snel uit dat er een gitaarwinkel in Alkmaar bij was gekomen en de winkel begon te lopen als een speer. Zo goed, dat het al snel te klein bleek. Maar uiteindelijk was men niet bereid om voor mij iets méér te betekenen. Toen was ik er klaar mee. Heb zeker drie jaar staan buffelen alsof het mijn eigen winkel was om er een succes van te maken maar de liefde kwam kennelijk van één kant."

Globetrotter

Met vol goede moed wordt er een tweede espresso ingeschonken en René vervolgd zijn verhaal. "Terwijl ik thuis zat werd ik benaderd door TC Electronic. 'Ze moesten mij hebben' hadden ze gehoord. En of ik geld had voor een ticket naar Denemarken. Daar een eerste gesprek gevoerd. Later nog een tweede gesprek en toen kwam het verzoek of ik een enkele reis naar Denemarken kon boeken. Er stond een leaseauto van mijn voorganger. Kon ik als sales manager voor TC Electronic gebruik van maken. Heb daar een aantal jaren gitaarpedalen en pro audio voor verkocht en de laatste periode veel in Azië gezeten om afspraken te maken met distributeurs en contracten afsluiten."

Hoe leuk dat ook allemaal lijkt, ook in deze baan was de rek er op een gegeven moment uit. René kon niet doorgroeien naar andere functies, er hing daarnaast een overname in de lucht en het reizen begon hem op te breken. "Ik zat zeker twee weken van de maand in de lucht om allerlei landen in het Verre Oosten te bezoeken. Het was knokken tegen jetlags, lopen op je tandvlees en door de op handen zijnde overname had je van die overijverige types die zich ten koste van jou zaten te profileren."

Jonker Guitars

Thuis zittend viel René Jonker zijn oog weer op de blauwe boodschappenkrat waarin materialen zaten om een eigen gitaar te bouwen. De krat met inhoud had inmiddels aardig wat verhuizingen achter de rug. Helaas ontbraken tijd en ruimte om het zelfbouw project serieus ter hand te nemen. Daar kwam na het afscheid van TC Electronic verandering in.

"Ik had eindelijk de tijd en de motivatie om het zelfbouwen op te starten. En, niet onbelangrijk, hoe bereik ik het best klinkende resultaat? Er zijn gitaristen die op een Martin 'John Mayer' gitaar afkomen omdat ze persé zo'n gitaar willen hebben, ongeacht hun speelstijl. Ik speelde zelf ook al weer enige tijd akoestisch en zocht een akoestisch model wat aan mijn eisen voldeed. Uit mijn tijd bij Odima had ik een Larrivée, ik had een mooie negenenzestiger Gibson J45 waar ik het podium wel mee op wilde gaan maar had geen zin om daar een element in te bouwen, dat vond ik zonde. Dus ik zocht iets moois mét een goede pickup. En daar heb je dus niet veel keus in. Inmiddels had ik via Rob Winter begrepen dat mensen in zijn omgeving een Martin OM 'John Mayer' model hadden gekocht en die waren voorzien van een uitstekende pickup. Maar wel voor prijzen rond de achtendertig of negenendertighonderd euro. Jaap Kwakman hoorde ik ook spelen in het theater en dat klonk fantastisch. Ook hij speelde op een Martin 'John Mayer' model. Dus uit twee verschillende hoeken bereikte mij goede berichten over die specifieke gitaar."

Via de importeur weet René Jonker een model te bemachtigen en is er zeer tevreden over. "Hij speelt lekker en heeft een goed element. En dus had ik een prima gitaar in huis om mee op te treden." Ondertussen bleef de krat met onderdelen hem maar aanstaren. "Toen kwam ik op het idee om mijn zelfbouwer te maken naar het voorbeeld van die Martin OM. Dan kon ik meteen vergelijken. Wat zou het verschil zijn tussen een fabrieksgitaar en een zelfbouwer? En, kan ik dat eigenlijk wel? Dat viel dus helemaal niet tegen. Ik kreeg reacties van mensen om mij heen dat ze mijn zelfbouwer beter vonden klinken dan het 'John Mayer' model van Martin. En dat terwijl ik, vanwege kosten en het risico om het buigen van het hout te verknallen, koos voor het goedkopere mahonie in plaats van het dure stuk rosewood wat ik had liggen. Natuurlijk zaten er wat zaken niet helemaal goed. Ik had een te dikke hals gemaakt, het lakwerk was nog niet echt optimaal, maar het geluid, daar was ik heel enthousiast over. Meteen besloten om een tweede gitaar te bouwen, die echt een één-op-één kopie moest worden van de Martin en tot in de details nagebouwd met dezelfde houtsoorten. Het juiste element ingebouwd en ik had echt een loepzuivere, waanzinnig klinkende gitaar om mee te kunnen optreden."

Resultaat was dat het John Mayer model steeds vaker thuis bleef en onbespeeld raakte. "Ik bood hem te koop aan. Er kwam een belangstellende op af die toch zijn twijfels had of er niet iets mis was met de Martin. Waarom zou je hem anders verkopen? Ik legde hem uit dat er niets mis mee was maar dat ik zelf een model had gebouwd waar ik mee optrad en de Martin niet meer gebruikte. Of hij ook mijn gitaar mocht uitproberen? Die persoon raakte zo enthousiast dat ik hem mijn Jonker verkocht. Maar hij wilde een factuur. Ben de volgende dag meteen naar de Kamer van Koophandel gegaan en Jonkers Guitars was een feit."

Na het bouwen van twee Parlour modellen en een Telecaster in opdracht kwam de eenmanszaak van de grond. Het Telecaster model kwam er tussendoor. "Ik had eigenlijk nog geen richting bepaald en elke opdracht was welkom. Ik moest het nu zelf verdienen. Iedereen die zijn vinger opstak daar bouwde ik een gitaar voor. Elektrisch of akoestisch maakte mij niet uit. Maar geleidelijk aan bedacht ik wel dat ik iets moest met een bedrijfsplan en een strategie. Daarbij maakte ik gebruik van een ruimte die ik mocht delen met een bevriende gitaarbouwer, die mij overigens de valkuilen van het zelfbouwen, de do's en don'ts heeft uitgelegd en die begon wat te mopperen. Hij had zijn eigen concurrent in huis gehaald, zo leek het."

Dus maakt René een aantal keuzes. Ten eerste een eigen werkplaats, ten tweede geen cursussen meer geven en ten derde stoppen met het bouwen van elektrische gitaren. "Met dat laatste kon ik het gewoon niet verdienen. Het aanbod van bouwers is groot en de concurrentie is moordend. Plus dat het bouwen van akoestische gitaren veel ambachtelijker is. Dat vind ik veel uitdagender en leuker om te doen en kan daar economisch gezien veel betere resultaten mee boeken."

"Ik bouw alleen akoestische gitaren van de beste materialen waar ik de hand op kan leggen. Ik maak gebruik van mallen en afmetingen waarvan ik weet dat de verhoudingen kloppen en een goed resultaat opleveren. Want vergis je niet. Positie van bijvoorbeeld het klankgat of de grootte ervan ten opzichte van de klankkast, het mikt allemaal heel nauwkeurig. En wat werkt moet je zo laten. Er is ruim geëxperimenteerd voordat ik ooit besloot om zelf gitaren te bouwen. Ik bouw drie op Martin (de OO, OM en Parlour) en twee op Gibson (de Jumbo J200 en J45) gebaseerde modellen. Ik probeer dat te bereiken door toepassing van top kwaliteit materiaal. Ik maak alleen nog maar gebruik van FSC hout, zonder consessies te doen, pas een uitstekende pick up toe die middels een USB aansluiting kan worden opgeladen zodat je geen batterijen meer nodig hebt. Ik probeer zowel in de productiefase als in aflevering zo milieuvriendelijk mogelijk te zijn." "Het onderscheidende van mijn gitaren is de bouwwijze, materiaal én de klank. Daar ga ik voor!"

Meer informatie over Jonker Guitars:
Jonker Guitars website
Jonker Guitar Facebook-pagina