INTERVIEW | The Veldman Brothers - Uiteindelijk moet het kloppen...

Tekst: Jan Blaauw

Twee broers in één band. Dan ligt de naam voor de hand. Maar om binnen de Nederlandse bluesscene uit te groeien tot een begrip is meer nodig dan broederliefde alleen. Gerrit Veldman en Bennie Veldman zijn met hun interpretatie van de blues zeer geliefd. Tijd om eens te horen hoe beide heren zelf denken over hun samenwerking en de band waar ze samen in spelen. We spreken af in het sfeervolle Café De Noot in Hoogland.

In slaap vallen

Al bij de eerste zinnen onderbreken en vullen beide broers elkaar aan. Het moet natuurlijk wel kloppen al die informatie. De eerste discussie over beider heren hun leeftijd toen ze voor het eerst met muziek in aanraking zijn gekomen, barst al los. “Zal ik het dan maar zeggen?” Lachend neemt Gerrit het woord. “Onze oudere broer Henk zal zestien zijn geweest toen hij een semi akoestische gitaar kocht van de buurman. Bennie was toen zes en ik een jaar of tien. In ieder geval, Henk begon toen met gitaarspelen en hij zat al vrij snel te morrelen aan de blues. We komen uit een gezin met vijf kinderen en er kon bij ons best veel thuis. En als wij naar bed gingen dan hoorden wij onze broer spelen op zolder. Keer op keer riffjes doornemend. Dat gaf ons een veilig en geborgen gevoel. Dit was ons huis, wij moesten naar bed en terwijl onze broer zat te spelen vielen wij in slaap. Achterelkaar hoorden wij dan ‘toing toing tada ruprup’ weet je wel? Zo ging dat. Geweldig!”

“Op een gegeven moment begon mijn broer een bandje. Het drumstel bestond uit kartonnen dozen en er was iemand met een basgitaar, een nep Fender of zoiets. Daar konden we uren naar luisteren, hoe zij aan het repeteren waren. Ik was dertien toen ik voor het eerst een kroeg probeerde binnen te komen om naar een optreden van mijn broer te kijken. Dàt wilde ik ook! Ik mocht niet naar binnen, maar er is nog ergens een foto waar je mij op mijn hurken bij een paal ziet zitten terwijl ik het optreden volg. Daar werd de basis eigenlijk gelegd voor onze belangstelling in muziek. Mijn broer speelde blues, deed wat covers en verkende ook de wat meer symfonische muziek van bands als Camel.” Beide heren beginnen weer gezamenlijk melodietjes te neuriën die hun broer speelde. Gerrit vervolgd: “Hij speelt overigens nog en zoekt nog steeds de technisch moeilijker partijen op.”

“Mijn broer zei: ‘Als je dat en dat kunt spelen, dan ben je een goede gitarist’. Ik was inmiddels een jaar of zestien maar voelde niet zoveel bij de muziek die hij speelde. Dat zei ik hem ook. Pas als ik er wat bij voel, en het geeft mij een kick wanneer ik het speel dan zie ik het wel zitten en anders niet. En dat is nog steeds zo!”

Ook Bennie Veldman is begonnen op de gitaar. “Ik ben zelfs een jaar lang zanger en gitarist geweest bij een plaatselijk bandje. Mijn broer zocht het nummer ‘She’s not there’ uit in de uitvoering van Santana. Daar viel mij het orgel al op. Ben niet meteen orgel gaan spelen, dat kwam pas later, maar dacht wel van ‘hé, dat vind ik een gaaf geluid’.”

Samen spelen

Het idee van Gerrit en Bennie om samen wat te gaan doen ontstond in het dorp waar ze toen woonden, Oldebroek. Gerrit herinnert zich nog levendig hoe dat ging. “Oldebroek is echt een dorp. De drummer kwam bij de fanfare vandaan. Die heb ik toen nog gemotiveerd om een drumstel te kopen. De zanger had al in een ander bandje gezeten, reggae stijl, en was discjockey in de plaatselijke discotheek. Je was al blij dat je mensen om je heen had en we speelden van alles wat. Van ‘Let’s dance’ van David Bowie tot ‘Have you ever loved a woman’ van Derek and the Dominos. Een ander kwam dan op de proppen met ‘Abracadabra’ van Steve Miller. Een heel gevarieerd repertoire. Een andere vriend speelde ook gitaar en ik wilde heel graag Bennie erbij hebben. Bennie zat op orgelles en we speelden een nummer van Santana, ‘Open invitation’, daar zaten orgelaccenten in, dus kon ik mijn broer goed gebruiken, haha! Ik was inmiddels achttien, had een baantje en heb Bennie zijn eerste keyboardje voorgeschoten. Goed, hij mee naar de repetitieruimte en bij het eerste de beste nummer, die van Santana, gaf het keyboard de pijp al aan Maarten. Stuk! Kon ie weer terug naar de winkel, haha! Veel te veel energie en enthousiasme ingestopt, maar ja, je bent jong hè? Geen geduld en maar gáán. Dat hebben we een aantal jaren volgehouden.”

The Prodigal Sons

Op zijn twintigste, Gerrit heeft inmiddels zijn rijbewijs in bezit en diensttijd achter de rug, wordt Zwolle opgezocht. Met alle respect voor de jongens uit het dorp, maar Gerrit wilde méér. Blues spelen. Helaas had Zwolle in dat opzicht niet veel te bieden. Maar hij liep wel gitarist en zanger Erwin Nyhoff tegen het lijf. Die ontmoeting resulteerde in een uitnodiging om audities te doen voor een plaats in de band The Prodigal Sons. En hoewel de blues nog wat op afstand bleef zag Gerrit wel dat de professionele aanpak en de muziekstijl – invloeden van The Rolling Stones en The Black Crowes – vruchten kon afwerpen. “Dat was een periode waarin ik ook van die muziek ging houden. Kon er toch mijn bluesfeel in kwijt. Ben een groot liefhebber van The Black Crowes geworden. Je neemt dat, bewust of onbewust, als leidraad mee in je latere werk. Je hoort het ook terug op onze laatste cd ‘Living by the day’.”

Na The Prodigal Sons speelde Gerrit vier jaar in Sweet Jane. Een band waar Bennie ook een rol in speelde. “Ik had een paar jaar zonder mijn broer gespeeld dus zijn deelname was leuk en in deze band speelden we Black Crowes achtige muziek. En zo werd het een mix van bluesrock en blues. De blues begon meer en meer aan de oppervlakte te komen terwijl wij dat in eerste instantie ontkenden. We wilden het bluesstempel niet teveel op onze voorhoofden hebben want blues had in die tijd een, onterecht, suf imago en een beperkt podiumaanbod. Maar de mensen oordeelden anders. En erop terugkijkend waren The Black Crowes uiteraard ook geïnspireerd door de blues. Wederom weer een geweldig leuke tijd.”

The Veldman Brothers

In 2003 ontstonden de plannen bij Gerrit om samen met Bennie The Veldman Brothers op te richten. En het is met zijn tienjarig bestaan ook meteen de band waarin beiden het langst zitten. "Bennie speelde op dat moment in een bluesbandje en trad op in het bluescircuit. Zelf schnabbelde ik veel bij elkaar in allerlei projecten, was meer bezig in het popcircuit en de SPN podia's maar de blues kwam steeds bovendrijven. In dat jaar werd ook mijn zoontje geboren en toen heb ik de beslissing genomen om al die drukte van de schnabbels en projecten te laten voor wat het was en mijn focus te leggen op één project. Ik wilde een bluesband oprichten naar mijn eigen idee en vroeg aan Bennie of hij zin had om mee te doen. Het bluescircuit begon steeds aantrekkelijker te worden." Rondkijkend bij andere bands kwam Gerrit tot de conclusie dat er voldoende ruimte zat binnen de bluesmuziek om zijn ei kwijt te kunnen. "Daarbij zaten er bands tussen die al heel lang bestonden. Dat wilde ik ook. Een band oprichten die langzaam maar zeker een bestaansrecht wist op te bouwen." Bennie vult aan: "Toen wij van start gingen begon het al vrij snel te lopen. Werden we veel gevraagd. Dat hadden wij zelf niet eens bedacht. We gingen uit van vijftien keer spelen per jaar, dat vonden we al mooi, maar het verliep anders… beter!"

Voor Gerrit betekende de oprichting van The Veldman Brothers in zekere zin rust. De solide basis, het vaste reportoire, allemaal zaken die prima te combineren waren met gezin en werk. "Geen gedoe meer met welk bandje ik dit keer moest optreden, telkens andere nummers voorbereiden. Nee, gewoon één lekkere vaste band, een solide basis en dan kijken we wel wat het wordt…"

In overleg met Bennie werd drummer Marco Overkamp gevraagd om zich bij hun te voegen. Marco was geen onbekende voor Gerrit. Daarnaast werd bassist Sebastiaan van Olst uitgenodigd. Beiden hadden eerder al samen met Gerrit in een Hendrix project gespeeld en Gerrit kon toen muzikaal vrij bewegen met deze ritmesectie op de achtergrond. Dat wilde hij ook in The Veldman Brothers. "We spraken af dat wij ze een vast bedrag per optreden zouden bieden ook al kon dat betekenen dat wij met lege handen naar huis zouden gaan. Ik had een lijst met nummers, die moesten worden ingestudeerd, optreden en gáán!"

De eerste gedachte was dat Marco en Sebastiaan, vanwege hun professionele achtergrond en het feit dat ze sessionmuzikanten waren, niet lang bij de band zouden blijven omdat er bij de start nog geen zicht was op veel optredens. En wellicht dat er andere muzikanten zich zouden aandienen als The Veldman Brothers een paar keer hadden kunnen optreden voor publiek. "Bennie en ik wilde exclusiviteit. Bandleden die alleen in The Veldman Brothers speelden. Maar we hoefden niet verder te zoeken want zowel Marco als Sebastiaan gaven aan graag door te gaan met ons. Na een periode van ongeveer drie jaar maakte Sebastiaan plaats voor Donald van der Goes."

Vijf cd's, vele nominaties en awards verder (in 2011 zijn The Veldman Brothers uitgeroepen tot beste bluesband en in 2012 zijn Gerrit Veldman en Bennie Veldman verkozen tot respectievelijk beste bluesgitarist en beste mondharmonicaspeler en beste toetsenist) besloten Marco Overkamp en Donald van der Goes The Veldman Brothers te verlaten. Beiden stapten in een nieuw project: 'Zippy Leaps'. Hoewel de samenwerking tot een einde is gekomen hebben zowel Marco als Donald zich volledig ingezet om de promotietour van 'Living by the day' te ondersteunen.

Fred van der Wende is als nieuwe bassist aangetrokken. Hij heeft in het verleden al een aantal keer met de broers gespeeld en beheerst ook de contrabas. Dat schept nieuwe creatieve mogelijkheden. Voor de drummer zijn de audities in volle gang. Gerrit en Bennie hopen binnen niet al te lange tijd hun definitieve nieuwe ritmesectie te kunnen introduceren. Eén ding is voor beide broers belangrijk: de drummer moet kloppen. Ze hebben een duidelijk beeld voor ogen hoe de drums ingevuld moeten worden en zoeken net zolang door totdat ze de juiste persoon gevonden hebben.

Stijl

Hoewel behoorlijk geworteld in de traditionele blues bestrijkt de muziek van The Veldman Brothers alle blueswindstreken en varianten die er zijn. Van de rauwe Texas blues tot de bluesmuziek van de West Coast, hier en daar wat bluesrock, de Veldman broers proberen zo divers mogelijk te zijn. Gerrit hierover: “Dat zal voor sommige bluespuristen lastig zijn omdat het niet te grijpen is welke bluesstijl we nou precies spelen maar het is juist die creatieve vrijheid en variatie die we zo prettig vinden. Prettig voor ons en prettig voor het publiek. Op deze manier kunnen wij onze sets een mooie opbouw en gelaagdheid geven.”

Creativiteit

Op hun nieuwe cd staan volgens Gerrit naast de songs ook een paar ‘echte’ liedjes. Nummers die met kop en staart een verhaal vertellen. “Op eerdere albums hebben we ook wel een paar van dat soort liedjes maar op ‘Living by the day’ zijn er twee terecht gekomen. Het schrijven van eigen songs kent geen vast stramien. Ik heb een meersporen recordertje en daar neem ik alle ideetjes die ik heb mee op. Wil helemaal niet zeggen dat daar dan ook iets mee gebeurd. Soms speel ik oude ideeën af en dan raakt het mij totaal niet. Maar het kan ook gebeuren dat ik met een gitaar beneden zit, wat begin te spelen en denk van ‘wow, ik heb iets’, snel naar boven en opnemen want anders ben ik het kwijt. Muziek, tekst, het komt afwisselend bij mij bovendrijven. Wanneer ik een nummer heb bedacht waarvan de muziek voor mijn gevoel klopt dan brabbel ik fonetisch wat tekst erbij. En stap voor stap maak ik van die losse regels een tekst waar samenhang in zit. Maar het kan ook gebeuren dat het hele plaatje, tekst en muziek, voor mijn gevoel klopt en dan is een nieuw nummer in no time geschreven.”

Bennie Veldman schrijft een stuk minder. “Ik heb wel eens een leuke lick die we kunnen uitbouwen en op de laatste cd staat een nummer wat ik geschreven heb. Ik ben meer van het arrangeren. Gerrit hoort wel eens iets in een nieuw nummer maar kan dat dan niet direct benoemen. Dan bedenk ik een partij waarvan ik denk dat die zijn gevoel onder woorden brengt. Zo vullen wij elkaar aan en sparren wij met elkaar. Het is niet zozeer geven en nemen maar wel open staan voor elkaars ideeën en elkaar de ruimte geven om alle mogelijkheden te verkennen. Daarnaast doe ik de boekingen en daar zit ook veel werk en aandacht in.”

Stripped

The Veldman Brothers Stripped is eigenlijk min of meer spontaan ontstaan. Gerrit hierover: “We speelden met zijn tweeën of het afscheidsfeest van Block Magazine. Dat viel zo goed in de smaak dat mensen zeiden ‘Dat moeten jullie vaker doen’. We hadden daar al eerder over nagedacht omdat we ook wel uitnodigingen kregen om met de band op feesten te spelen. Maar vaak is dat dan toch te hard en te dominant. En de helft van de gasten vind er geen moer aan, dus dat zagen we niet meer ziten. Maar nou loopt het weer een beetje uit de hand. Reguliere kroegen willen ons ook ‘Stripped’ boeken. Maar niet elke gelegenheid leent zich ervoor om met zijn tweeën op te treden. In een drukke kroeg mis ik dan toch echt de band achter ons. Op een feest van echte bluesliefhebbers heb je de aandacht en kan je ‘klein’ spelen, in een kroeg is het rumoeriger en komt datgene wat je speelt en doet minder tot zijn recht. Dan ben je behang. En daar wordt ik niet gelukkig van… Maar voor speciale gelegenheden, bijvoorbeeld als voorprogramma in een theater, of op een feest met blues als thema dan kunnen we alles geven in één set.”

The Veldman Family

Broer Henk is trots op zijn broers. En volgens Gerrit uitgegroeid tot een geweldige gitarist waar hij bij op les zou kunnen. “Maar ik ben meer een man van de praktijk, speel meer op mijn gevoel dan dat ik vastgestelde paden bewandel of uitstippel. Eén keer per jaar echter, op de laatste vrijdag van februari, worden wij geboekt in een dorp bij ons in de buurt en dan speelt Henk met ons mee. Ooit begonnen als een klein dorpsfeest is het de laatste jaren tot een steeds groter gebeuren uitgegroeid. Henk speelt dan op zijn Gibson de melodieuze partijen en merk ik dat ik toch door mijn broer beïnvloed ben. Ik begin als vanzelf ook wat melodieuzer te spelen, heel grappig is dat.”

De twee broers hebben naast broer Henk ook nog twee zusters. De oudste zus van Gerrit en Bennie heeft nog gezongen in een gospelkoor en zong volgens de broers ‘leuk mee’, hun andere zus heeft zeker talent om als leadzangeres op te treden maar die heeft dat nooit geambieerd. “Veel te bescheiden” aldus Gerrit. “Ze ging weleens mee naar de studio. Dan pakte ze de microfoon en zong met een countryfeel die je echt bij je strot kan grijpen. Misschien dat ze ooit eens wat kan inzingen op een nieuwe cd, niet eens zo’n gek idee eigenlijk!”

The Veldman Brothers zijn er klaar voor. Beide broers stromen over van enthousiasme. De introductie van de cd ‘Living by the day’ luidde het afscheid in van Marco Overkamp en Donald van der Goes maar is tegelijkertijd een kans om nieuwe wegen te verkennen…