INTERVIEW | John Gerritse - Ik moet het vooral leuk vinden...

Tekst: Jan Blaauw

De 'Big Bang' als uitgangspunt voor het ontstaan van de ruimte. Half verscholen achter zijn 28 inch bassdrum laat deze slagwerker zijn eigen Big Bang horen. Door heel Europa. De onmisbare beat onder de songs van Boo Boo Davis. John Gerritse. Al jaren maakt hij deel uit van het trio, samen met gitarist Jan Mittendorp, en levert hij zijn maatwerk met een overtuigende swing én met passie.

Klappen voor trompet

Het bekende 'paplepel' verhaal gaat voor John niet op. "Mijn ouders luisterden alleen naar klassieke muziek. Dat vond ik helemaal niks. Dat had mijn interesse gewoon niet. Jaren later wees mijn tante mij op het feit dat ik als kind overal op zat te rammelen en te trommelen. Tja, dat wist ikzelf niet meer, maar dat schijnt er toch al te hebben ingezeten. Wat ik mij wel kan herinneren is dat ik trompet wilde leren spelen, vroeger. Mijn vader zei 'Dat kan, maar dan ga je eerst naar de muziekschool.' Moet je je voorstellen dat leskrijgen op de muziekschool toendertijd inhield dat je eerst twee jaar bezig was met klappen, blokfluit leren spelen. Nou, dat hield ik binnen een jaar al voor gezien. Maar mijn vader had lesgeld betaald en die stond erop dat ik die twee jaar volmaakte. Na die periode mocht je dan een instrument kiezen waarop je verder wilde. Maar ik koos niets. Toen moest ik er wel vanaf, hahahaha! Zal zo'n twaalf, dertien jaar oud zijn geweest."

Eerste drumstel in de trein

"Mijn allereerste bandje diende zich aan, hoewel dat niet zo lang duurde. Maar een vriendje van mij speelde piano en Pink Floyd was het helemaal. Gingen we ook experimenteren met het opnemen van doorspoelende toiletten en zo om maffe effecten te krijgen. Om geld te verdienen liep ik een krantenwijk en verspreidde ik folders. Zo heb ik mijn eerste drumstel bijelkaar gespaard. Dus mijn vriendje en ik samen met de trein naar Amsterdam. Naar een muziekwinkel op de Nieuwendijk waar ze op de bovenverdieping een Arai drumstel hadden staan. Die heb ik toen gekocht. De verkoper vroeg toen 'Hoe gaan jullie dat meenemen?' Wij, in ons optimisme: 'Met de trein?' Moest ie hartelijk om lachen. En besloot toen om ons mét drumstel naar huis te brengen."

"In eerste instantie kwam het drumstel terecht bij mijn vriendje thuis. Die hadden een ruime woning. Later stond ie bij mij thuis in het flatje. Maar dat ging natuurlijk niet. Mocht iedere dag van mijn moeder een uurtje drummen, vanaf vijf uur 's middags, maar die flats waren zó gehorig. Als iemand aan het boren was kon het hele blok meegenieten. Als de melkboer op het hofje verscheen en mijn moeder tegen de buurvrouwen weleens een opmerking maakte over de herriemakende klussers, werd er verontwaardigd gereageerd op die drummer met zijn teringherrie die elke dag om vijf uur 's middags te horen was, 'Daar word je pas gek van...!'. Moeders hield wijselijk haar mond... Zo is het drummen voor mij begonnen."

Live muziek

"Toen rolde ik in een Alkmaarse groep, Bitch heette die band. We volgden eigenlijk een andere band uit die tijd, Memphis. Met een reportoire van onder andere Stones nummers en songs van Wishbone Ash. En de kennismaking met die muziekstijl dateerde al uit de periode dat ik met een vriendje achter de paino Beatle nummers uitzocht en we zelf aan het rommelen waren met eigen liedjes. Alleen piano en drums. En in Bitch speelde een broer van de gitarist uit Memphis. Dus hobbelde ik daar achteraan. Zag het eigenlijk nooit als Rythm and Blues. Vond het gewoon lekkere muziek. Daarna kwam ik terecht in de band Tilt. Een band die steviger rockmuziek speelde. Daar heb ik mijn vrouw ontmoet. Die was achtergrondzangeres. En, wat diversiteit in stijlen betreft, heb ik in andere groepen ook nog Funk gespeeld en Reggae met de band Nagoya Negash."

"Op een zeker moment werd ik door een voormalig bandlid van Memphis gevraagd om auditie te doen als drummer bij een band in het Top 100 circuit, LAVA. Moest ik drie nummers voorspelen. De zangeres van de band vond dat ik 'swing' had in mijn spel. Dat was voor het eerst dat iemand dat zei over mijn drummen. Had ik zelf nooit bij stil gestaan. Heb uiteindelijk zo'n zes tot zeven jaar met LAVA gespeeld. Maar toen was ik het ook wel helemaal zat. Had een eigen bedrijf, was glazenwasser, en werkte op maandag, dinsdag en woensdag. Dan woensdagavonden repeteren, donderdag en vrijdag weer de ladder op, vrijdagavond, zaterdag en zondag optreden om de volgende woensdagavond weer twee nieuwe songs te moeten instuderen. Zo ging dat. We waren dan wel geen Top 40 band maar er ging veel werk inzitten. Nummers uitzoeken en vijf bandleden die zongen. Dat was ook de kracht van LAVA. Meerstemmige zangpartijen. En hoewel ik er heel veel aan heb gehad, al die verschillende muziekstijlen waar je mee in aanraking kwam, en de band op zich prima was, zag ik het na al die jaren niet meer zitten om nóg een keer dat hele circuit met dezelfde zalen opnieuw te doen. En dus ben ik nog een paar jaar verder gegaan met alleen glazenwassen."

Na jaren ramen zemen, trap op trap af, vind John een baan bij de KLM. "Bij de KLM had het personeel de mogelijkheid om goedkoop pakketjes te versturen en te ontvangen. Daarvoor moest je dan naar het vrachtgebouw. Op een zeker moment kom ik er een of andere mafketel tegen met lang sluik wit haar en alligatorboots aan zijn voeten. Weet alleen zijn voornaam nog, Alexander heette die. Afkomstig uit L.A., zat in de Westcoast swing. Enfin, die was naar Nederland gekomen om opnames te maken en om hier te gaan spelen. Waarschijnlijk raakten we in gesprek omdat we beiden van elkaar dachten dat we aparte vogels waren. Hij, een gitarist en ik drummer. Afspraak om eens met elkaar te spelen was snel gemaakt."

"We zijn akoestisch begonnen in de Bamboe Bar in Amsterdam. Met daarbij Doreen, Jurre, de eigenaar van Maloe Melo in Amsterdam en Alexander zelf. Later liet ie zijn band nog overkomen met Johnny Tanner en een vrouwelijke bassiste. Door mijn werk kon ik vaak niet meespelen en werd mijn plek door Henk Punter ingevuld. Maar toen er een cd werd opgenomen met Keith Dunn wilde Alexander mij als drummer. Paul Duvivier, bij wie de cd werd opgenomen, wilde zijn goede vriend Henk Punter als drummer op de opnames. Uiteindelijk zijn we beiden naar de studio gegaan met onze drumstellen. Mijn drumstel werd gekozen, omdat ie waarschijnlijk beter klonk, als standaard drumset voor de opnames. Naast Alexander wilde ook Keith dat ik zou gaan drummen en dus heb ik, op twee nummers na, de hele cd ingespeeld. Was nog nooit in een studio geweest, laat staan dat ik ervaring had met het opnemen! De mensen die daarbij aanwezig waren, ik herinner mij ook Frank Broekman, een radiopresentator die in 1987 begon bij een lokaal radiostation, die konden niet geloven dat ik nog nooit in een studio had gespeeld om op te nemen. Zo is het bluesballetje voor mij gaan rollen."

Promotie

"Jaren later speelden Alexander en Keith met een andere drummer in Bourbon Street in Amsterdam. Ik erheen. Was een technisch zeer begaafde drummer maar hij had geen swing, legde niet het juiste gevoel erin. Alexander en Keith zagen mij staan en halverwege de eerste set werd mij duidelijk gemaakt dat ze wilden dat ik ging drummen. De andere drummer kon meteen terug naar de States. Vanaf dat moment speelde ik weer met ze mee. Maar ja, hoe gaat dat met die Amerikanen? Dus uiteindelijk afscheid genomen van Alexander en toen heb ik met Keith en een pianospeler nog een tour gedaan door Frankrijk. Later is er nog een complete band geformeerd met Lut Luttik - bekend van Drippin' Honey en Jack of Hearts - op de contrabas en Willem van Dulmen op gitaar. Alles draaide om promotie. Na een tijdje bedacht ik mijzelf wie ik nu aan het promoten was? De hoofdact. En dus besloot ik om uit de band te stappen en verder te kijken."

"Na een tijdje kwam Jurre met Marcel Scherpenzeel op de proppen. Samen met een bassist en Marcel heb ik toen ook een jaar of zeven opgetreden. Vervolgens heb ik een aantal toertjes gedaan met Memo Gonzalez. Die wilde graag dat ik voor vast in zijn band kwam maar dat kon ik niet combineren met mijn werk. Ik had dan wel een chef met wie ik het een en ander kon regelen, maar ik dorst het niet aan om mijn job op te zeggen. Memo had een reportoire van 250 stukken. Dat betekende iedere avond wat anders spelen én juist dat vond ik weer teveel op werken lijken. Ik ben gewoon zo'n figuur die zijn eigen ding wil doen. En het moet wél leuk blijven."

Boo Boo Davis

John wordt ondertussen bijna jaarlijks gevraagd door Jasper Mortier, bassist, om bij hem en gitarist Jan Mittendorp te komen spelen. "Zo ben ik in contact gekomen met Boo Boo Davis" vervolgt John. "De drummer van Jasper ging weg en ik had ook niet zoveel te doen in die tijd, dus ben ik een keer gaan kijken. Vond het leuk, het was te combineren met mijn werk en ik besloot om mee te doen. Dat is ondertussen ook alweer elf jaar geleden. We waren toendertijd geen trio. Er deed nog een pianist mee en Jasper uiteraard. Maar na een aantal tours hielden die het voor gezien en zijn we met zijn drieën overgebleven. Best wel uniek in die tijd. Drums, gitaar en Boo Boo. Geen bassist er meer bij. Ik denk dat we een van de eersten zijn geweest. Is min of meer toevallig ontstaan. We hadden een tour door Ierland en speelden bij iemand in huis. Boo Boo speelde gitaar en sloeg met zijn duim de lage snaren aan. Jan Mittendorp vond dat prima klinken en had zoiets van 'Hé, dat is niet verkeerd?' en heeft zich die techniek van Boo Boo eigen gemaakt. Hij liet een bariton gitaar maken en kan al bas spelend met zijn duim evengoed solo's spelen. We hebben inmiddels al vier albums opgenomen met zijn drieën en dat gaat eigenlijk hartstikke goed. Spanje, Italië, Canarische Eilanden, voormalig Joegoslavië, Turkije, Noorwegen, Denemarken, Finland, Zweden, Duitsland, Frankrijk, Ierland, Litouwen, Polen, Zwitserland, eigenlijk door heel West Europa opgetreden met Boo Boo."

In Amerika is John ook op pad geweest. Belandde bij een vriend in Arizona en kwam in contact met Chico Chism, de oude drummer van Howlin' Wolf. "Ik sloeg een paar beats mee tijdens een sessie en als ik hem dan later op andere sessies tegenkwam mocht ik achter het drumstel zitten en Chico zingen. Hij zei dan altijd lachend tegen mij 'Yeah man, you've got it, you've got it'. Ik nog tegen mijn maat zeggen dat Chico dat uit beleefdheid zei tegen mij. Maar mijn maat weerlegde dat meteen. 'Nee joh, da's echt bijzonder voor Chico dat ie je laat drummen hoor, hij vindt iedereen hier klote spelen, hahaha!' Als ik ergens kwam waar Chico optrad was er geen ontkomen aan. Moest ik drummen. Nou, dat is best wel heel gaaf! Tja, en als je vraagt naar mijn voorbeelden? Dat zijn S. P. Leary, Fred Below en Gene Krupa."

Collectie

John's voorliefde voor drummen heeft zich in al die jaren ook geuit in een behoorlijke verzameling drumstellen. Is altijd op zoek naar een goede sound. John vindt dat hij die met name kan vinden in oude drumstellen. Met Boo Boo Davis speelt speelt hij op een zo klein mogelijk samengestelde kit. "Komt eigenlijk nog voort uit de LAVA tijd" vertelt John. "Had ik altijd een 20-delig drumstel mee. Terwijl iedereen na afloop van een soundcheck aan de bar zat te drinken was ik nog steeds aan het opbouwen en soundchecken. Dat moest anders besloot ik. Vanaf dat moment gewoon snare, base, tommetje, hi-hat en ten hoogste drie bekkens. That's it. Vond ik genoeg. Daar heb ik alles uitgehaald. Vind ik nog steeds de mooiste set up. Bij Boo Boo speel ik over een 28 inch basedrum. Omdat we zonder bassist spelen. Deze 28 inch basedrum vond ik in New Mexico. Daar zag ik 'm staan in een klein winkeltje. 14 inch diep, met een mooie sound. Het is geen fanfare modelletje. De winkelier meldde mij dat ie 'm voor vijfentwintig dollar overal in de States zou versturen."

"Bij thuiskomst, zo'n drie maanden later, besloot ik om te bellen. Kijken of ie die basedrum nog had staan. Dat had ie. Via een vriend, die bij een internationaal pakket bedrijf werkt, is ie verstuurd. Eerst naar L.A. en toen door naar Nederland. Ik had 'm al een paar jaar en komt nu mooi van pas in het spelen met Boo Boo. Ik heb heel lang met een huidvel gespeeld, aan de klankkant. Maar tijdens een optreden in Frankrijk met Popa Chubby, stond mijn drumkit buiten in de zon. Nooit meer aan gedacht, dus voor het optreden, vol in de zon, tikte ik op het vel. Hoorde een hoge toon en heb meteen het vel losser gedraaid om 'm gestemd te krijgen. Gelukkig scheurde hij niet. En hoe mooi zo'n vel ook klinkt, echt handig is het niet. Moest 'm bij elk optreden opnieuw stemmen. Nu zit er een plastic vel op en die heb ik beschilderd. Vind ik leuk! Die basedrum is eigenlijk het signature geworden voor Boo Boo maar daarbij past ie qua sound gewoon uitstekend binnen de bezetting zoals we al jaren mee optreden."

Ondertussen gaan ze weer op tour. Ook naar Griekenland. "In Athene zit een Jazz Club die verkopen we vier, vijf dagen achter elkaar uit. Ondanks de crisis die daar is. En voor het voormalige Oostblok geldt dat mensen de blues enorm waarderen. Vroeger konden ze dat alleen maar 'underground' beluisteren. Was die Westerse muziek verboden. En dat ze dan nu in alle vrijheid zelf naar die muziek kunnen luisteren en concerten kunnen bezoeken levert zo af en toe best emotionele momenten op van het publiek."

John Gerritse haalt nog steeds het maximale uit wat hij creatief kan inbrengen. Daar zit voor hem de uitdaging én het plezier. "Het is wel- en niet beperkt. We spelen de shuffles, gekke rockdingen maar het is bovenal eigen. Als we de studio ingaan dan ontstaat de muziek daar ter plekke. Ik heb een beat of een loopje, Jan Mittendorp vult dat in met zijn idee, vervolgens begint Boo Boo te zingen en voor je het weet hebben we drie tot vier uur later een album opgenomen. Of Jan heeft een idee. Meestal geef ik dan een paar opties hoe ik dat kan drummen. Ik lees geen noot, speel alleen op gevoel, dus als een van de voorbeelden past binnen het idee van Jan dan is het goed. Schema's, breaks alles ontstaat op een natuurlijke manier. We doen ook geen overdubs meer. Kwam op het eerste album nog wel voor, maar nu is het what you hear is what you get. Jasper Mortier is inmiddels zeer behendig geworden in het opnemen. en zo belanden we dan in een schuur ergens in het oosten van het land. Laptop, paar microfoons en gáán. En mocht er een versterker hier en daar wat knarsen en piepen? Het zij zo. Doen we niets aan. Wat dat aangaat vind ik dat het laatste album nog het beste ons live geluid weergeeft."

Meer informatie over Boo Boo Davis:
Boo Boo Davis official website